Eigenlijk heet hij gewoon Miguel Flores en is hij als “payo” (= “leek”, of “niet-zigeuner”) geboren, maar in en om Jerez kent iedereen, die van ver of van dichtbij met flamencomuziek begaan is, deze bijzondere zanger. Al van kindsbeen af trok hij dagelijks naar de naburige wijk, waar de “echte” flamencomuzikanten aan de slag waren en waar het altijd feest leek te zijn. Daarnaast was hij een begenadigde voetballer, zodat hij op een bepaald moment moest kiezen tussen sport en muziek. Het werd dus muziek…

Zo komt het dat deze man, die niet eens een uitgebreide discografie op zijn naam heeft staan, al op heel jonge leeftijd een meesterschap aan de dag kon leggen, waar ook de meeste andere zangers met enige afgunst naar kijken: hij is expressief -niet alleen met z’n stem, maar ook met zijn smoelentrekkerij- en vooral: hij is een van de weinige overblijvers van de echte, rauwe flamenco die we nauwelijks nog kennen, omdat de meeste van zijn vakgenoten mettertijd hebben toegegeven aan de druk van de commercie en dus de scherpe kantjes van hun zang zijn gaan afvijlen, in de hoop op die manier een groter publiek te kunnen bereiken.

Niet zo Capullo: op zijn nieuwe plaat -de zesde in zijn ganse carrière en de eerste in 12 jaar- gaat hij voor zijn doen al heel ver, al weigert hij nog altijd resoluut enige computer-inbreng. Hij trad de voorbije jaren wel eens op op “bredere” festivals op en raakte daar onder de indruk van hedendaagse artiesten als Alejandro Sanz, die meedoet op “”Camarón”, een bulería, opgedragen aan Paco de Lucia en aan de grote Camarón de la Isla, beiden grote voorbeelden voor Capullo.

In opener “Me Estoy Enamorando” hoor je dan weer een duidelijke latin-toets, die je niet echt van hem verwacht, maar die zeker niet de mainstream-toer opgaat, die we van de Miami-Latin te horen krijgen. Nee, waar het op deze plaat lijkt om te draaien is een vorm van nieuw, hedendaags repertoire, waar de man aan gewerkt heeft en waarvan hij denkt/hoopt/vermoedt dat hij er vanaf nu tot zijn tachtigste het podium mee kan opstappen. Onlogisch is dat niet: Capullo is er intussen 65 geworden en moet dus zijn levensstijl, die, om het zacht uit te drukken, bijwijlen nogal “uitgesproken” was, wat aanpassen: geen drank meer, geen drugs en veel, heel veel rusten en slapen.

We gunnen het hem van harte, zolang hij maar voldoende energie blijft houden om zijn meeslepende bulerías, fandango’s, rumbas en tango’s over het publiek uit te strooien. Want dat hij zonder twijfel één van de beste zangers van het genre is, dat bewijzen tracks als “Este Mundo No Lo Entiendo” of “Te Amarras es Pelo” meer dan voldoende. Natuurlijk, het is met flamenco zoals met blues: mensen, die er niet mee vertrouwd zijn, hebben de neiging het na een tijdje af te doen als “teveel van hetzelfde”. Deze plaat maakt daar alvast voor een flink stuk komaf mee en is zelfs aan beginnelingen zwaar aan te bevelen!

(Dani Heyvaert)